Alweer bijna een jaar geleden ging ons land op slot. In mijn werk als consultant Recruitment was dat wel even slikken; we zijn gewend om de hele dag fysiek gesprekken te voeren met opdrachtgevers en kandidaten. Had ik eerder nooit geloofd dat het voeren van goede sollicitatiegesprekken ook digitaal mogelijk zou zijn; onder druk wordt alles vloeibaar…
En iedereen heeft met dezelfde situatie te maken, dus begrip is er alom. Ondertussen de hele ‘videobel-bingo’ al wel af kunnen strepen, van vasthoudende bezorgers tot huisdieren en kinderen (waaronder ook onze jongste) die ook in beeld willen. Maar ook bijzondere inkijkjes in iemands leven buiten het werk.
Een contactpersoon die een begenadigd singer-songwriter blijkt te zijn en zijn nieuwste lied voor ons speelde. Of degene met een slechte verbinding die tijdens het sollicitatiegesprek het hele huis doorliep (met de camera aan) op zoek naar de beste plek.
Toch pleiten we voor de fysieke ontmoeting gedurende een sollicitatieprocedure voordat er een handtekening wordt gezet. Cruciaal om elkaar in de ogen te kunnen kijken voordat je een (hopelijk) langdurige zakelijke relatie met elkaar aangaat. Bij het matchen van vacatures en kandidaten gaat het maar voor een deel over kennis en ervaring, hoe gek dat ook klinkt. De echte match zit hem op persoonlijkheid en cultuur. Daar kunnen geen concessies worden gedaan. Ook voor de kandidaat ontzettend belangrijk! Hij of zij moet wel zijn baan op gaan zeggen en dan wil je wel weten met wie je de klus gaat klaren.
Het mooie van mijn vak is dat ik tussen de kandidaat en de opdrachtgever in sta. Beide moeten een goede keuze maken. We bedenken samen met de opdrachtgever een leuk proces, maar welke stappen heeft de kandidaat nog nodig om “ja” te zeggen tegen een opdrachtgever?
Vorige week sprak ik met een kandidaat die inderdaad volmondig “ja” zei tegen onze opdrachtgever en dus ook zijn baan heeft opgezegd. Wat ik me nog niet eerder realiseerde, is dat je door corona ook op een andere manier start én afscheid neemt. De opdrachtgever vroeg al in het (fysieke) kennismakings-gesprek hoe hij dacht te gaan starten, met alle collega’s thuis. Het antwoord bleef uit, behalve dat hij zich realiseerde dat het ‘anders’ zou zijn. Maar vooral zijn opmerking over het afscheid nemen, is lang bij me blijven hangen:
“Ik kijk al bijna een jaar uit naar het moment dat ik terug kan naar kantoor en mijn collega’s weer ga zien. Dat moment gaat definitief niet meer komen.”
Een bijzondere gewaarwording…
Ik ga mijn nieuwe collega eens bellen; hoogste tijd voor een wandeling.
Publicatie datum: 26 februari 2021